Final d’un conte
Les estrelles que es miren
en l’aigua de la bassa han vigilat
altres vides abans d’aquesta nostra.
Es una nit d’estiu: la bassa guarda,
més fràgil que el reflex de cap estrella,
el del somriure que hem perdut per sempre.
Els gossos el saqueguen,
quan s’acosten a beure l’aigua negra.
Ipuin baten bukaera
Heuren buruak putzuan
begiratzen dituzten izarrek
beste bizitza batzuk jagon dituzte gureak baino lehen.
Udako gau bat da: putzuak, edozein izarren islada baino ahulago,
betirako galdu dugun irribarrearena zaintzen du.
Txakurrek arpilatu egiten dute
ur beltza edatera hurbiltzen direnean.
(Joan Margariten poema, "Càlcul d'estructures" liburutik ateratakoa eta nik euskeratua)
1 comment:
Atharratze, literatura Catalanarekin zubi - lanak egin beharko zenituzke... seguru gauza oso interesgarriak dagozela hortik zehar...
Jarritako poema hau, ederra, ez Bretch-ena moduan, zeina (nire ustez behintzat) nahiko txarto itzulia dagoen... Laboaren ahotsean ondo gerayzen da, baina bere horretan irakurrita ez du zentzu handirik...
Post a Comment